Girişimcilik niyeti, en basit haliyle, bir bireyin kendi işini kurma yönünde bilinçli ve gönüllü biçimde gayret göstermesi, bunun için çaba harcaması olarak tanımlanabilir. Söz konusu gayret ya da çaba, bireyin kendisinin kontrol edemeyeceği ekonomik, kültürel ve politik değişkenler gibi dışsal etmenler ile bireyin görece kendi kontrolü altında bulunan bireysel özellik ve eğilimlerini içeren içsel etmenler tarafından yönlendirilir. Buna karşın, girişimcilik niyetini yönlendiren etmenlerin belirlenmesine yönelik çalışmalarda dışsal etmenlerden çok, içsel etmenlerin daha baskın olduğuna ilişkin genel bir eğilim söz konusudur. İçsel etmenler çerçevesinde, bireyin girişimcilik niyetinin özellikle psikolojik etmenlerden etkilendiği savunulurken, yeni bir iş kurma görevini başarıyla tamamlamaya ilişkin güveni ifade eden girişimsel özyeterlilik inancının, söz konusu psikolojik etmenlerin en başında geldiği ileri sürülmektedir. Öte yandan, özyeterlilik inancı ve girişimcilik niyeti arasındaki doğrudan ilişkiye bakılan çalışmalarda, söz konusu doğrudan ilişkiyi etkileyecek diğer psikolojik etmenlere ilişkin aracı değişken kullanımı görece düşüktür. Bu çalışmanın amacı, özyeterlilik inancı ile etkileşimde bulunabileceği ileri sürülen stres ve tükenmişlik etmenlerinin ele alınarak, girişimcilik niyeti üzerindeki etkilerinin incelenmesidir. Bu amaca dönük olarak, İstanbul Üniversitesi Sürekli Eğitim, Araştırma ve Uygulama Merkezi ile Küçük ve Orta Ölçekli İşletmeleri Geliştirme ve Destekleme İdaresi Başkanlığı (KOSGEB) ve Türkiye İş Kurumu (İŞKUR) işbirliği ile düzenlenen genel katılıma açık “Uygulamalı Girişimcilik” eğitimi alan 173 katılımcı üzerinde bir anket uygulaması yapılmıştır. Araştırma sonucunda, katılımcıların stres ve tükenmişlik düzeyleri ile özyeterlilik inançları arasında negatif bir ilişki bulunurken, katılımcıların stres ve tükenmişlik düzeylerinin, özyeterlilik inançları ile girişimcilik niyetleri arasındaki pozitif yönlü ilişkiyi de anlamlı bir şekilde zayıflattığı ortaya konulmuştur.
